Konsultacje lekarskie i opinie medyczne – Warszawa, Poznań, Kraków

Zdolność do reakcji seksualnych zależy nie tylko od prawidłowej czynności gruczołów płciowych, ale i od wszelkich innych gruczołów wewnętrznego wydzielania, a przede wszystkim od nadnerczy i tarczycy. Obniżenie wydolności tarczycy pociąga za sobą spadek aktywności seksualnej (i wszelkiej innej).

Rola i zakres działania hormonów nie zostały jeszcze w pełni poznane. Everitt i Herbert (1969) wykazali, że oprócz hormonów płciowych istnieją jeszcze jakieś inne, nie poznane czynniki, które warunkują aktywność seksualną małp Macacus rhesus. Endróczi (1967) zaś stwierdził, że u królic po kopulacji dochodzi do wydzielania się znacznych ilości 20-alfa-OH-progesteronu lfl, którego poziom dopiero na trzeci dzień po kopulacji obniża się do 50% pierwotnej ilości. Możliwe, że wydzielanie tego hormonu warunkuje obniżenie się popędu seksualnego po kopulacji. Dorner (1969) stworzył eksperymentalny model homoseksualizmu „męskiego” u szczurów – poprzez stosowanie androgenów. Samce szczurze wykastrowane w pierwszym dniu życia wykazywały homoseksualną aktywność w następstwie stosowania androgenów w okresie dojrzałości. Powyższe zmiany funkcjonalne występowały równocześnie ze specyficznymi zmianami strukturalnymi w niektórych okolicach podwzgórza. Wyniki powyższe sugerują możliwość neuroendokrynnej patogenezy wrodzonego homoseksualizmu u mężczyzn.