DZIEŁO PLINIUSZA STARSZEGO
Epikur (IV/III w. p.n.e.) dopatrywał się przyjemności i szczęścia w dobrym samopoczuciu, stałym, niezależnym od pożądania przede wszystkim zaś dopatrywał się ich w poczuciu wolności i własnej autonomii. Sądził, że ludzika tęsknota do wieczności może się zrealizować jedynie poprzez trwałość gatunku ludzkiego, bowiem poprzez pamięć potomnych osiąga się ludzką nieśmiertelność.
Hipokrates (V/IV w. p.n.e.), twórca między innymi nauki o temperamentach, uważał, że częste spółkowanie wzmacnia i powiększa prącie, podczas gdy wstrzemięźliwość seksualna powoduje jego zmniejszenie. Sądził on, że nasienie oddziela się i zbiera z całego ciała, a przede wszystkim z głowy, dlatego uważał je za najważniejszy „humor” ożywiający całe ciało.
Pewne informacje o życiu seksualnym zwierząt zawarte zostały w składającym się z 37 ksiąg dziele Pliniusza Starszego pt. Historia aa- turalis (I w. n.e.). Dzieło to zawiera opis przyrody żywej i nieożywionej (botanika, zoologia, fizjologia, antropologia itp.).
W kręgach kulturowych Wschodu rozbudowywano „sztukę kochania”. Watsjajana Mallanaga, poeta hinduski (V w. n.e.) napisał wierszem dzieło poświęcone sprawom miłości i obyczajów pt. Kamasutra (podręcznik miłości). W dziele tym zawarty jest między innymi opis czterech typów kobiet (różniących się budową twarzy, zapachem, włosami i zdolnościami do działań seksualnych) oraz podana jest klasyfikacja stosunków płciowych. Kamasutra jest już przykładem seksuologicznej klasyfikacji zachowań seksualnych, mimo że od strony fizjologicznej wiedza w niej zawarta jedynie w przybliżeniu ma charakter „naukowy”. Wspomniano też w niej o chemicznych i mechanicznych środkach antykoncepcyjnych.
Dodaj komentarz