Unieruchomienie transportowe
Unieruchomienie transportowe wykonane na miejscu wypadku jest podstawowym warunkiem, bez spełnienia którego nie można wyobrazić sobie właściwego leczenia urazu. Ma ono zabezpieczyć chorego w czasie transportu przed dalszymi urazami, które mogłyby doprowadzić do pogłębienia stopnia uszkodzenia: przed nasileniem krwotoku, przed zakażeniem czy wystąpieniem wstrząsu.
Istotne znaczenie ma odpowiedni dobór szyn unieruchamiających pod względem: 1) rodzaju, 2) długości, 3) sposobu założenia.
Wybraną szynę wygina się tak, aby odpowiadała kształtom kończyny. Na przykład szyna udowa powinna być zgięta w miejscu stawu kolanowego, stawu biodrowego i stopy. Najbardziej użyteczne są druciane szyny Cramera, gdyż dają się łatwo formować. Przed zastosowaniem każdą szynę przygotowuje się okręcając ją bandażem i wyścielając watą, a następnie przymocowuje do kończyny elastyczną opaską lub zwykłym bandażem. Mniej wygodne do unieruchomienia transportowego są szyny Thomasa, Dietrichsa, Yolkmanna i inne. Unieruchamia się nie tylko złamania i zwichnięcia, lecz skręcenia, stłuczenia i większe rany.
W przypadku złamań otwartych nie rozbiera się chorego, lecz przecina ubranie po szwach celem uniknięcia najmniejszych nawet poruszeń zranionej kończyny.. Unieruchomienie zakłada się po jałowym zaopatrzeniu rany.
W przypadkach złamań kości ramiennej i kości przedramienia obok wyżej wspomnianych można zastosować unieruchomienie szynowe, obejmujące chorą koń-czynę aż do zdrowej łopatki. Koniecznym uzupełnieniem tego rodzaju opatrunku jest podwieszenie kończyny na temblaku.
Przy uszkodzeniach obojczyka, łopatki, kości ramiennej i stawuramiennego koń-czynę można prowizorycznie unieruchomić opatrunkiem Dessaulta lub Velpeau. Kończyna powinna być unieruchomiona w pozycji czynnościowej (zgięta w stawie łokciowym pod kątem 90°, przedramię w pozycji pośredniej). Do unieruchomienia transportowego przy urazach kończyny dolnej używa się standardowych szyn Thomasa, Dietrichsa, Szareckiego lub odpowiednio dogiętych szyn Cramera. Gwarancją całkowitego1 unieruchomienia jest dokładne przymocowanie szyny zarówno do uszkodzonej kończyny, jak do miednicy i do klatki piersiowej, najlepiej za pomocą opasek elastycznych.
Szyny Cramera nakłada się: 1) po bokach kończyny – jedna z nich biegnie po przyśrodkowej stronie uda i goleni, druga po bocznej stronie kończyny i tułowia albo 2) po tylnej powierzchni kończyny i tułowia.
W uszkodzeniach kości goleni czy stawu skokowego unieruchomienie obejmuje stopę, staw kolanowy i udo.
W zranieniach stopy unieruchomienie powinno sięgać do kolana. Wystarcza jedna szyna Cramera ułożona na tylnej powierzchni goleni i podeszwy.
W przypadkach przymusowego ustawienia kończyny, jak to ma miejsce we wszelkich zwichnięciach, nie wolno dokonywać jakichkolwiek manipulacji ani usiłować ustawić kończynę w jej fizjologicznej pozycji, lecz należy ją unieruchomić w nadanym położeniu szynami Cramera, które można dowolnie dopasować.
W braku standardowych szyn do unieruchomienia złamań lekarz może stosować szyny improwizowane, pod warunkiem że zastosowane unieruchomienie nie będzie kolidować z przyjętymi zasadami.
Dodaj komentarz