Teoria Reinera i Pattersona
Niektóre antybiotyki zaburzające syntezę białek bakteryjnych, jak neomycyna, tetracykliny, kanamycyna, puromycyna, poiimiksyna i bacy- tracyna, mogą być przyczyną zespołu złego wchłaniania wskutek zaburzeń w tworzeniu miceli zależnych od zmian w wydzielaniu i krążeniu kwasów żółciowych [30].
Neomycyna stosowana w dawkach 4-12 g/24 h może powodować zaburzenia wchłaniania jelitowego tłuszczów, a także cukrów i aminokwasów [21], Przyjmuje się, że powoduje ona głównie zaburzenia w działaniu kwasów żółciowych przez zmianę ich stanu fizykochemicznego w żółci, W wyniku wpływu neomycyny nie następuje tworzenie się emulsji soli kwasów żółciowych z triglicerydami. Proces trawienia triglicerydów staje się mniej skuteczny, zawartość wolnych kwasów tłuszczowych i mo- noglicerydów w jelicie zmniejsza się. Przypuszcza się, że neomycyna, a także puromycyna hamują również syntezę ß-lipoprotein z wtórnym zaburzeniem tworzenia chylomikronów, powodując nadmierne gromadzenie się triglicerydów w nabłonku jelitowym [11].
Reiner i Patterson [29], stwierdzili u osób otrzymujących neomycynę przez 7 dni, w ilości 8 g/24 h, zmniejszenie aktywności laktazy i maltazy. Zmiany te cofały się po odstawieniu leku.
Podczas długotrwałego leczenia neomycyną obserwowano również upośledzenie wchłaniania żelaza, karotenu, witaminy B12, a także glukozy i D-ksylozy oraz zwiększenie jelitowego wydalania sodu i potasu [18], Stwierdzono również zmniejszenie stężenia cholesterolu w surowicy krwi zależne od zmniejszenia wchłaniania zwrotnego kwasów żółciowych z jelita cienkiego.
Dodaj komentarz