Podział poinsulinowych odczynów
Przejściowe lub uporczywe odczyny alergiczne na konwencjonalne preparaty insuliny dotyczyły dawniej 70-80°/o chorych. Obecnie preparaty te są czyściejsze, dlatego częstość przypadków alergii na insulinę zmniejsza się. Odczyny alergiczne na insulinę dzielą się na dwa typy (tab. 14.4):
Typ I. Poinsulinowe odczyny typu natychmiastowego. Sródskórne wstrzyknięcie np. 0,02 ml krystalicznej insuliny w stężeniu 2 j.m./ml wywołuje u osób uczulonych w ciągu 10-15 min miejscowe swędzenie lub bąble. Do objawów natychmiastowej alergii na insulinę należą miejscowa lub uogólniona pokrzywka, nierzadko z eozynofilią, obrzęk Quincke- go, skaza -trombocytopeniczna lub nawet wstrząs anafilaktyczny. Te powstające w ciągu 10-15 min od podania insuliny uogólnione zespoły, aczkolwiek bardzo rzadkie, mogą niekiedy zagrażać życiu.
Odczyny natychmiastowe spowodowane są wytwarzanymi, w wyniku antygenowego wpływu insuliny, humoralnymi przeciwciałami. Przeciwciała te można podzielić na dwie grupy: 1) powodujące reakcje alergiczne – immunoglobuliny IgG, IgM, IgA 2) neutralizujące insulinę – im- munoglobulina IgG. Warunkujące wstrząs anafilaktyczny reaginy prawdopodobnie należą do klasy IgE. Na początku tworzenia się przeciwciał neutralizujących wykazano także powstawanie przeciwciał klasy IgM.
Typ II. Poiusulinowe odczyny typu opóźnionego. U prawie wszystkich chorych leczonych insuliną okresowo powstają w miejscu wstrzyknięcia insuliny nacieki typu zapalnego, odpowiadające opóźnionej reakcji alergicznej. Do rozwoju takich reakcji dochodzi po kilku lub kilkunastu podskórnych wstrzyknięciach insuliny, tzn. na początku immunizacji poin- sulinowej, najczęściej z okresem utajenia ok. 12-24 h i czasem trwania 24–48 h. W wywoływaniu tego rodzaju opóźnionej alergii sama insulina okazuje się silnym antygenem, zwłaszcza przy podawaniu w formie kryształów lub po związaniu z substancjami opóźniającymi wchłanianie.
Dodaj komentarz