Niedomoga hormonalna przysadki mózgowej
Niedomoga hormonalna przysadki mózgowej prowadzi do schorzeń, które cechuje wielka różnorodność objawów i które-często nie dają wyraźnych obrazów klinicznych. Na ogół choroby tego typu dzielimy w zależności od okresu wystąpienia niedomogi i od wypadnięcia pewnych wybiórczych czynności hormonalnych tego narządu. Późna ogólna niedomoga hormonalna przedniego piata przysadki jest określana nazwą choroby Simmondsa wczesna ogólna niedomoga – nazwą zespołu Loraina-Lcvicgo, w którym na pierwszy plan wysuwa się karli wzrost chorego. Patogeneza wybiórczej niedomogi przedniego płata przysadki, polegającej na upośledzeniu wytwarzania gonadotrolin (i hormonu wzrostu), tzw. djstrophia adiposo-genitalis, jest dotąd nie wyjaśniona. W innych postaciach niedomogi hormonalnej przedniego piata przysadki mózgowej (np. w chorobie Sim- mondsa) zaburzenia miesiączkowe (oligomenorrhoea, amenorrhoea) zdarzają się stosunkowo często. Do choroby Simmondsa usposabia stanowczo poród, najprawdopodobniej w następstwie powstałego w tym czasie zawału w obrębie przedniego płata przysadki, co tłumaczy o wiele częstsze występowanie tej choroby u kobiet.
Niezależnie od związku z przysadką mózgową, jajniki również współdziałają z innymi gruczołami dokrewnymi, a przede wszystkim z nadnerczami i tarczycą, o czym świadczy wpływ pewnych schorzeń tych gruczołów na czynności płciowe kobiety.
Przerostowe zmiany w części korowej nadnerczy oraz rozwijające się w niej nowotwory (np. blastomata) prowadzą do powstania w narządach rodnych kobiecych zmian klinicznych, określanych nazwą: i) pubertas praecox, macrogenitosomia praecox i 2) nirilismus.
Jeśli zmiany w nadnerczach pojawiają się w okresie dzieciństwa, dochodzi do przedwczesnej dojrzałości płciowej i nadmiernego wykształcenia cech płciowych drugo- i trzeciorzędnych (pubertas praecox, macrogenitosomia praecox), przy czym cechy te mogą odpowiadać płci danej jednostki lub pici przeciwnej.
Dodaj komentarz